Het verloren verleden: Neanderthalers, hunebedden en reuzenmythen

Inhoudsopgave:

Het verloren verleden: Neanderthalers, hunebedden en reuzenmythen
Het verloren verleden: Neanderthalers, hunebedden en reuzenmythen
Anonim

Aan de zuidwestelijke punt van Eurazië ligt een geologische doodlopende weg die bekend staat als het Iberisch schiereiland. Met de majestueuze Pyreneeën in het noorden en de Zuilen van Hercules bij de Straat van Gibraltar in het zuiden, omvat dit schiereiland delen van Frankrijk en heel Spanje en Portugal. Het is ook de thuisbasis van een van de hoogste concentraties mensachtige locaties op aarde. Dit zijn voornamelijk Neanderthalers die meer dan 10.000 jaar oud zijn.

Een andere oude concentratie, veel hunebedden, staat bijna in perfecte relatie met deze sites. Deze mensachtige sites en mysterieuze megalieten zijn bronnen van zowel wetenschappelijke kennis als mythologische cultuur, die respectievelijk gegevens en overleveringen opleveren. Misschien kunnen door deze schijnbaar tegengestelde paradigma's met elkaar te verzoenen nieuwe aanwijzingen voor de menselijke oorsprong worden ontdekt, door de dikke mist van culturele vooroordelen en taboes te doorbreken die begrip vertroebelen.

Axlors locatie: de vraag naar de primitiviteit van de Neanderthalers

Overal in de grottenstelsels van het schiereiland ontdekken wetenschappers vroege menselijke locaties die de afgelopen twee decennia baanbrekende gegevens hebben opgeleverd. Axlor is een Neanderthalerkamp in de gemeenschap van Dima, Vizcaya, een dorp in de Baskische Autonome Regio. Deze vindplaats dateert van meer dan 40.000 jaar geleden en speelde een belangrijke rol bij het veranderen van de opvattingen over de primitiviteit van de Neanderthalers.

De bewoning van mensachtigen in dit gebied was zo intens en langdurig dat oude overblijfselen wetenschappers in staat stelden complexe tijdlijnen en gebruikspatronen te construeren, en wat ze vonden veranderde hun begrip van de hele menselijke ondersoort. Ze waren bijvoorbeeld in staat om vast te stellen dat deze Neanderthalers in de loop van de tijd met succes jachtstrategieën voor de lange termijn hadden aangenomen, waardoor ze de radicale klimatologische en ecologische veranderingen die ze hadden meegemaakt, konden bestrijden.

Al dit onderzoek daagde decennia van speculatie uit dat Neanderthalers domme dieren waren met beperkte cognitieve vermogens. In feite hebben deze Neanderthalers het beheer van hulpbronnen beoefend en dit al duizenden jaren met groot succes. Bovendien was het wild waarop ze jaagden extreem gevaarlijk en moeilijk te doden, wat verder wijst op complexe, gecoördineerde overlevingsstrategieën.

Image
Image

Cova Forada: Nieuwsgierige Neanderthaler Overblijfselen en Artefacten

Cova Forada is een andere opmerkelijke grot en Neanderthaler-site in de Spaanse provincie Valencia, vlakbij de Middellandse Zeekust. De site heeft drie belangrijke ontdekkingen opgeleverd en is ook uitzonderlijk vanwege de extreem oude data die teruggaan tot het Midden-Paleolithicum (meer dan 100.000 jaar geleden). Een van de meest complete skeletten van Neanderthalers die ooit op deze plek zijn gevonden, met veel botten die nog steeds verbonden zijn met de wervelkolom, wat uiterst zeldzaam en wetenschappelijk waardevol is.

Meer recentelijk werd een ander bewijsstuk in de vorm van een zeer oude ketting gevonden in de Cova Forada-grot. De ketting is bijna uitsluitend gemaakt van adelaarsklauwen, die voor deze Neanderthalers niet al te veel een voedselbron waren. Dit duidt op een zekere mate van symbolische betekenis, net zoals tegenwoordig talloze volkeren de adelaar gebruiken als symbool van soevereiniteit.

Cova Negra: leren jagen op neanderthalers

In de provincie Valencia, in de buurt van het dorp Xativa, is er nog een Neanderthaler-grot die bekend staat als de Cova Negra. Deze plaats is ook ongelooflijk oud, de nederzetting dateert uit het Midden-Paleolithicum. Deze plek is uniek vanwege het grote aantal snelle en kleine wilde dieren die hier werden verwerkt en gegeten, vooral vogels.

Neanderthalers jaagden meestal op groot wild, het grootste en gevaarlijkste denkbare wild. Maar hier, en in verschillende andere grotten in de buurt, joegen, doodden, slachtten en aten ze achttien verschillende soorten vogels, waarvan de meest voorkomende duiven en kraaien waren. Nog een interessante opmerking over de Cova Negra: van de zeven verschillende Neanderthalers die in de grot werden gevonden, waren er zes kinderen en één een tiener.

Bolomorska-grot: geavanceerde technologieën en olifantenresten

De Bolomor-grot in de buurt van Tavernes de la Valdigna is een andere Valenciaanse site waar zeer oude mensachtige overblijfselen zijn ontdekt met aanzienlijke gevolgen. Er zijn overblijfselen van vier verschillende Neanderthalers gevonden, maar het opvallende aspect van de site is dat sites 350.000 jaar geleden dateren, evenals verschillen in de constructie van werktuigen. De conventionele stoffeertechniek (de techniek om de randen van de steen af te hakken totdat de kern intact is) is niet vaak gebruikt, en dit suggereert dat het een zekere mate van technologische overgang heeft betekend.

Veel foci worden momenteel ook onderzocht, waarvan sommige geplaveid zijn en dateren van 250.000 jaar geleden. Misschien wel de meest verbijsterende vondst die in de Bolomorskaya-grot werd gevonden, was dat gedurende het hele bestaan van deze plek op jonge olifanten werd gejaagd en gegeten. Het is moeilijk voor te stellen dat deze olifantenkarkassen (samen met veel zware hoefdieren) met de hand in de grot werden afgeleverd.

Houd er rekening mee dat het niet gemakkelijk is om de Bolomoriaanse grot te bereiken zonder iets bij je te hebben. Het is een zeer steile helling 100 meter langs de zijkant van de klif. Ondanks dat deze Neanderthalers zes keer sterker waren dan Homo sapiens, kost het een ongelooflijke inspanning om een overleden jong olifantenkalfje naar deze grot te brengen.

Sidron-grot: bewijs van neanderthaler kannibalisme en genetica

De overblijfselen van de Cidron-grot in de gemeente Pilona in Asturië, in het noordwesten van Spanje, werden in 1994 onverwacht ontdekt. Er zijn ongeveer 13 Neanderthaler-resten gevonden, samen met 53 stenen werktuigen en een verbazingwekkende galerij met rotstekeningen. In het enorme grottenstelsel zijn er maar heel weinig niet-mensachtige botten, en ze werden allemaal opzettelijk in een kleine kamer opgestapeld.

Bij nader onderzoek en zorgvuldige analyse van de botten, kwam een verschrikkelijke realiteit naar voren. Op de botten werden onmiskenbare sporen van kannibalisme gevonden. Forensische antropologen hebben "sporen van snijwonden, schubben, schokkuilen, conchoïdale littekens en aangehechte schubben" geïdentificeerd.

Van alle kennis die aan deze boom is geplukt, zijn misschien wel de meest intrigerende genetische afwijkingen en onthullingen. Om te beginnen werd het FOXP2-gen ontdekt, en het is deze genetische marker van genetica die wordt geïdentificeerd met taal bij moderne mensen. Dit is een directe toespeling op het feit dat Neanderthalers spraak bezaten en daarom communicatie ontwikkelden, wat opnieuw eerdere veronderstellingen over de primitieve vermogens van mensachtigen weerlegt. Maar, om zo te zeggen, de koninklijke edelsteen is de allereerste volledige sequencing van het Y-chromosoom van een Neanderthaler.

Archeogenetische anomalieën van de Sidron-grot

Succesvolle sequencing van het Y-chromosoom van een Neanderthaler uit Sidron Cave heeft meer vragen dan antwoorden opgeroepen. Op basis van een onzekere interpretatie van dit enkele exemplaar zouden wetenschappers aangeven dat het erop wijst dat de Neanderthalers 590.000 jaar geleden afstamden van een gemeenschappelijke menselijke voorouder. Maar hier moet de rode vlag van voorzichtigheid bij de interpretatie worden gehesen vanwege verschillende aanvullende anomalieën.

Het is belangrijk op te merken dat het Y-chromosoom uitsluitend door de vader wordt doorgegeven. Tot nu toe is geen mensachtige of mensachtige dit chromosoom gepasseerd. Dit Y-chromosoom is nooit geïdentificeerd bij moderne mensen en wordt gecodeerd door verschillende MiHA's (kleine histocompatibiliteitsantigenen) die op gespannen voet staan met die bij moderne mensen.

Wat dit allemaal betekent valt ver buiten het bestek van dit artikel, maar het volstaat te zeggen dat het nogal vreemd is en niet overeenkomt met bestaande ideeën over Neanderthalers, hun vermeende Afrikaanse afkomst of relatie met Homo sapiens.

Image
Image

Dolmen Kanhwa in Kanhwa-gun, Zuid-Korea.

Bepaling van hunebedden

Wat is een dolmen? Een dolmen (ook bekend als een cromlech) is een oude megalithische structuur, meestal bestaande uit twee of meer enorme verticale stenen die een zeer grote, vaak platte steen ondersteunen. In sommige gevallen bedekken extra kleinere stenen of terpen de hele structuur, die in dit geval wordt geclassificeerd als tumulus. Volgens de algemeen aanvaarde definitie dateren de meeste van hen uit de vroege neolithische periode: 3000 - 4000 voor Christus, en dat hun oorspronkelijke functie begraven was.

De realiteit is echter dat deze structuren een groot archeologisch mysterie zijn. Er zijn zeer weinig of geen peer-reviewed wetenschappelijke rapporten over dolmen-opgravingen die overtuigend bewijs hebben geleverd van wie, hoe, wanneer en met welk doel deze structuren zijn gebouwd. Het mysterie wordt verergerd door het feit dat ze over de hele planeet bestaan, en hun grootste concentratie wordt waargenomen in Korea, waar er een ongelooflijk aantal is - meer dan 30.000 structuren. West-Europa (Frankrijk, Spanje en Groot-Brittannië) en vervolgens de Levant zijn verre rivalen van de Koreaanse dolmenconcentratie, wat op zichzelf een aanwijzing kan zijn.

Studies van de concentratie van hominide dolmens

De zilveren medaille voor de concentratie van hunebedden gaat naar Frankrijk, of liever het zuidwesten van Frankrijk, dat naar het Iberisch schiereiland leidt. Deze regio van Frankrijk is de gouden medaillewinnaar in weer een andere wedstrijd, en het is de hoogste concentratie Neanderthaler-locaties ter wereld.

Deze relatie zet zich voort op het Iberisch schiereiland, waar de hoogste concentratie Neanderthalers zich in de Pyreneeën bevindt. Het ligt op een steenworp afstand van de dichte concentratie van hunebedden in het zuiden van Frankrijk en de zuidwestkust van Portugal, die ook dicht bij de dichte concentratie van de eerder genoemde Iberische hunebedden ligt.

Misschien hadden de Neanderthalers, die sterk genoeg waren om de jonge olifanten op de rots te slepen, de kracht om deze gigantische bouwwerken te bouwen? Er wordt gebruik gemaakt van hars, veren, kokende olie en een woedende menigte antropologische conformisten, maar ondanks hun woede blijft het simpele feit bestaan: de steen kan niet worden gedateerd (vanwege de schijnbare tijdelijke afstand tussen Neanderthalers en hunebedden), en meer. geen direct, gepubliceerd archeologisch bewijs dat de bouwers van deze structuren identificeert.

Bovendien verandert het concept van Neanderthalers snel in de richting van een toename van hun capaciteiten en het voorschrijven van het bestaan, wat in schril contrast staat met alle dogma's over primitieve mensachtigen die nog steeds in de hoofden van het publiek worden bewaard. Maar nogmaals, dat zou het hele punt kunnen zijn. Met andere woorden, het kan zijn dat er opgravingen zijn gedaan, rapporten zijn opgemaakt en resten en artefacten die niet bij het publiek bekend zijn, zijn opgegraven. Natuurlijk zijn er veel ongebruikelijke rapporten uit de VS en Rusland (eind 19e en begin 20e eeuw) met betrekking tot grafheuvels en unieke fysieke kenmerken van skeletten (die nu onmogelijk te vinden zijn).

Image
Image

Dolmen Menga in Antequera, Spanje.

Hunebedden van Antequera

Het Iberisch schiereiland is bekleed met honderden hunebedden, maar verschillende vallen op door hun astronomische / geografische oriëntatie, ongelooflijke grootte en potentiële paleolithische verbinding. Dolmen Menga, gelegen in Zuid-Spanje in de buurt van Antequera, is een van de belangrijkste meesterwerken van de megalithische constructie, gebaseerd op aarden pilaren en lateiconstructie.

Deze dolmen valt op door zijn enorme afmetingen, die de afmetingen overschrijden die mogelijk zijn voor ganggraven, dankzij het gebruik van een ongekende oplossing van tussenliggende pilaren. Bovendien vult de Tholos van El Romeral (verschillende hunebedden op dezelfde plaats) deze twee hunebedden aan met zijn gang en een valse koepel van droog metselwerk.

Dolmen Menga en Tolos El Romeral hebben een afwijkende oriëntatie. Archeoastronoom Michael Hoskin, die de site analyseerde, merkte op dat de dolmen van Menga gericht is op een nabijgelegen bergtop die bekend staat als Peña de los Enamorados (interessant is dat deze berg ook bekend staat als Montaña del Indio, omdat hij lijkt op het hoofd van een Indiaan). Deze vreemde, eenzame berg rijst steil uit boven de vlakte en bevat de moderne rotsschuilplaats Matacabras, waar grotschilderingen te zien zijn.

Een vergelijkbare oriëntatie bestaat voor de Tolos-dolmen van El Romeral, die is gericht op de El Torcal-bergen, waar de Bull's Cave zich ook bevindt (een andere site met rotstekeningen en de vroege mens) en ook gericht is op de middagzon op de winterzonnewende. El Torcal heeft een uitgestrekt, buitenaards karstlandschap op de top.

Daarnaast ligt het Tolos El Romeral-dolmen langs de as van het Menga-dolmen naar Peña de los Enamorados. Zo vertegenwoordigen de dolmens van Antequera een ingenieus, gestileerd en kunstmatig landschap, verweven en symbiotisch met de omringende natuurlijke formaties en sterren.

Image
Image

De schedel van een Gibraltar 2 Neanderthaler werd ontdekt in de rotsschuilplaats van de Devil's Tower Mousterian.

Duivelstoren

Op het zuidelijkste puntje van het schiereiland, aan de rand van de Straat van Gibraltar, liggen de ruïnes van de Devil's Tower. Deze naam verwijst naar een oude stenen uitkijktoren die in 1940 met opzet werd verwoest, naar verluidt omdat de toren de vuurlinie van de kanonnen uit de Tweede Wereldoorlog verstoorde. Dit was een bevel van generaal Sir Noel Mason-Macfarlane, aangezien Gibraltar toen en nu technisch gezien een overzees gebiedsdeel van Groot-Brittannië was.

Even afdwalend, moet worden opgemerkt dat soortgelijke oude wachttorens met identieke droge metselwerkconstructie bestaan in andere abnormale megalithische locaties over de hele wereld, zoals Kulap in Peru, Malta en Sardinië in de Middellandse Zee, evenals in de Four Corners-regio om het zuidwesten van de Verenigde Staten. Bovendien heeft het Britse leger tijdens de oorlog opzettelijk archeologische vindplaatsen op Malta vernietigd, en het Maltese erfgoed beweert dat het op dit punt was dat ze op de een of andere manier tienduizenden mysterieuze menselijke resten uit ondergrondse kamers onder het eiland "verloren".

Terugkerend naar de Pyreneeën-site, merken we op dat er in de directe omgeving van deze oude uitkijktoren een paleolithische rotsschuilplaats is, waarbinnen de archeoloog Dorothy Garrod in 1926 een Neanderthaler-schedel ontdekte. Het was de tweede soortgelijke Neanderthaler-schedel die in Gibraltar werd gevonden, naast een voorraad stenen werktuigen en staat nu bekend als "Gibraltar 2" of "Devil's Tower Child".

De Britse autoriteiten stellen categorisch dat de toren en de paleolithische site niet met elkaar verbonden zijn, wat handig is voor hun versie, omdat ze de toren opzettelijk hebben vernietigd. Houd er rekening mee dat het geen obstakel kan zijn voor de batterij van het mobiele pistool.

De mythe "over Entilak

Entilak (meervoud van de naam Entil), volgens de Baskische mythologie van de Pyreneeën, was een uitgestorven ras van harige reuzen die verantwoordelijk waren voor de bouw van hunebedden. Volgens de legende leefden de entilaki samen met het Baskische volk en leerden ze zelfs metallurgie en landbouw.

Image
Image

Terwijl de Basken Homo sapiens in rivierdalen en langs de kust leefden, leefde de (archaïsche) entilak hoog in de bergen in grotten. Hoewel ze tot op zekere hoogte vreedzaam naast elkaar hebben bestaan, werden ze ook gezien als vijandig, opstandig en gevaarlijk.

Men geloofde dat ze een enorme fysieke kracht hadden, keien van de ene berg naar de andere konden gooien en dat ze wedstrijden voor het gooien van stenen organiseerden, die vandaag de dag nog steeds worden gehouden door de moderne Basken. De traditie concludeert dat entilak, die zich niet meer wilde ontwikkelen en naast elkaar wilde bestaan, zich via de hunebedden in de onderwereld terugtrok.

Het kan heel goed zijn dat de zogenaamde mythe van Gentilak, een hoge concentratie van hunebedden en een dichte opeenhoping van Neanderthaler-sites allemaal overblijfselen en herinneringen zijn aan dezelfde paleolithische cultuur. Waarom zijn er zo weinig archeologische gegevens over deze structuren die over de hele planeet bestaan? En waarom werden de oude mensen gedwongen om deze structuren in de eerste plaats te bouwen?

Aanbevolen: